Een kijkje in de stagedag van Lonneke, deel 2

Onze verloskundige in opleiding, Lonneke, schrijft hoe ze een leuke en drukke stagedag in onze praktijk ervaren heeft. Veel plezier met lezen!

Het mooiste gevoel wat er is, is het gevoel wat je hebt als je naar buiten loopt van een prachtige bevalling, waarbij alles goed gaat met moeder en kind. En met dat gevoel trek ik de deur achter me dicht. In de rest van de straat is het donker; het is inmiddels bijna 03.00 ’s nachts en ik ben onderweg van bevalling nummer 1 naar bevalling nummer twee! Ook deze lieve mama heb ik een aantal keer gezien op het spreekuur, dus ik kan niet wachten om te zien hoe het met haar gaat! Terwijl ik naar mijn auto loop, word ik gebeld door Nathalie. Het gaat vlot, of ik meteen naar het CWZ kan doorrijden. Ik krijg kort een update: zij zijn sinds 02.15 in het CWZ en toen had deze mama al 7 cm ontsluiting. De weeën zijn heftig en komen vlot achter elkaar, waardoor deze mama graag iets wil tegen de pijn. Na uitleg kiest deze mama voor het pompje met remifentanil. Met het ziekenhuispersoneel is overlegd dat Nathalie en ik bij de bevalling mogen blijven voor de continue ondersteuning. De klinisch verloskundige (de verloskundige van het ziekenhuis) gaat het pompje met remifentanil regelen en houdt het CTG (het hartfilmpje van de baby) in de gaten. Met energie voor tien vertrek ik snel naar het CWZ!Om 03.10 arriveer ik op de parkeerplaats bij het CWZ. Daar staat de eerste uitdaging op me te wachten… de weg zien te vinden naar de verloskamers… Ik heb niet eerder stage gelopen in deze regio dus ik ken de weg in het CWZ niet… Ik bel Nathalie en hoor dat deze mama super goed bezig is: ze heeft al 10 cm ontsluiting en ze zijn al gestart met persen! Ze gaat dus te snel om nog pijnstilling te krijgen… In drie kwartier tijd is ze van 7cm naar 10cm gevorderd! En dat voor een eerste kindje! Normaal ontsluit een barende die aan het bevallen is van haar eerste kindje en in de actieve fase zit (dat is meestal vanaf 3-4 cm ontsluiting) 1 centimeter per 1 à 2 uur. Bij een tweede kindje gaat dit meestal vlotter. Bij een eerste kind duurt het persen gemiddeld één tot anderhalf uur, maar het kan ook twee uur duren. Bij een tweede kind gaat het persen meestal sneller omdat de bekkenbodemspieren al een keer eerder zijn opgerekt: dan duurt het persen een kwartier tot een uur. Omdat er geen pijnstilling is gegeven, zijn wij weer medisch eindverantwoordelijk en hebben we voor nu de hulp van de klinisch verloskundige niet nodig. Nathalie vertelt me snel hoe ik binnen kan komen. Gelukkig kom ik onderweg een stel tegen die ook onderweg zijn naar de verloskamers; ik neem de rolstoel over en moedig deze barende aan terwijl we naar de lift lopen; haar man met hun zoontje in de arm voorop om de weg te wijzen. Erg fijn want ziekenhuizen vind ik sowieso al een doolhof, zeker in de nacht als je bijna niemand tegenkomt en via de nachtingang naar binnen moet… Eenmaal op de verloskamers neem ik afscheid van ze en wens ik ze veel succes! Snel loop ik naar de kamer waar ik moet zijn. Bij binnenkomst zie ik een mama die super hard aan het werk is en wordt aangemoedigd door haar vriend, haar moeder, Nathalie en de verpleegkundige. Nathalie laat me zien dat alle spullen al klaarliggen, waarna ik me focus op deze powermama. Ook hier kan ik niet heel veel doen; deze mama volgt haar lichaam en doet het onwijs goed! Ik houd de conditie van de baby in de gaten door naar het hartje te luisteren. Ik moedig mama aan tijdens het persen, wat eigenlijk niet nodig is, want wat heeft deze mama een power! Na 40 minuten persen op de rechterzij zien we tijdens het persen een klein stukje van het hoofdje. We besluiten voor het laatste stukje de baarkruk te proberen. De baarkruk heeft als voordeel dat de zwaartekracht meewerkt. Na drie persweeën op de baarkruk wordt om 04.00 dochtertje Mosi geboren! Wauw wat ging dit laatste stukje ook ineens snel! Uiteindelijk heeft deze mama in totaal 50 minuten geperst. We helpen mama terug naar bed omdat het bloedverlies wat ruimer lijkt. Als mama op bed ligt met haar dochtertje op haar borst, kunnen wij haar medicijnen geven via het infuus en het bloedverlies wegen. Na onze kleine interventies is het bloedverlies weer genormaliseerd. Mosi is direct heel tevreden en ligt rustig bij mama, terwijl mama, papa en oma Mosi bewonderen. Om 04.10 krijgt deze mama weer krampen, een teken dat de placenta mogelijk geboren wil worden! Na de eerst poging volgt de placenta nog niet, we hebben nog even geduld nodig. Ondertussen is de navelstreng uitgeklopt en navelen we Mosi af. Bij de tweede poging volgt de placenta en wordt deze om 04.25 geboren. Het laatste vervelende moet nog even gebeuren… het hechten… Als we hier klaar mee zijn trekken Nathalie en ik ons even terug, zo kan het kersverse gezinnetje even bijkomen en kunnen wij alvast beginnen aan de documentatie. We komen weer terug op de kamer om Mosi na te kijken, en ook Mosi heeft haar eerste 10’en binnen! Moe maar voldaan vertrekken Nathalie en ik rond 6 uur in de ochtend naar huis om nog even twee uurtjes te slapen voordat de dag weer begint! 

Lieve Mosi, wat ben je in een warm nest geboren. Bedankt E en T dat ik erbij mocht zijn! Ga lekker genieten van jullie schattige dochter!